Iedere dag gaat er wereldwijd 2.000 hectare vruchtbare landbouwgrond verloren door verzilting, zo blijkt uit een internationaal onderzoek, gepubliceerd in Natural Resources Forum.

Verzilting (bodemverzouting) is het geleidelijk toenemen van het zoutgehalte van bodem of water. Dat kan komen door overstromingen vanuit zee, door zoute kwel (opwelling) waarbij zeewater via de ondergrond het land binnendringt of door onzorgvuldige irrigatiemethoden. Verzilting van de bodem is een oud probleem. Het kanaal dat Entemena van Lagasj liet aanleggen rond 2400 v.Chr. bijvoorbeeld leidde al tot grote problemen in de landbouw van Sumer (het oude Mesopotamië).

Zo’n 20% van alle beregende landbouwgrond ter wereld heeft met dit probleem te maken. Onvoldoende drainage zorgt ervoor dat zouten zich in de bodem ophopen. Inmiddels strekt het zich uit tot 62 miljoen hectare. Dat betekent dat een oppervlak zo groot als Frankrijk onbruikbaar aan het worden is voor landbouw, schrijft Der Spiegel (2014). De gebieden liggen in het Aral-bekken in Centraal-Azië, de Indus- en Ganges-vlakten in India, het stroomgebied van de Gele Rivier in China, dat van de Eufraat in Syrië en Irak, het Murray-bassin in Australië en de San Joaquin Vallei in de VS.

Omdat zeekraal een van de meest zouttolerante gewassen is en zelfs op zeewater kan groeien, is het een modelplant voor onderzoek naar zouttolerantie. Zouttolerantie betekent eigenlijk altijd dat de plant een manier heeft gevonden om met de osmotische druk om te gaan die het gevolg is van verschillen in zoutgehalte. Uit onderzoek naar de mechanismen die de zouttolerantie bij zeekraal veroorzaken weten we dat zeekraalsoorten zout in de plant opnemen.